بر اساس گزارش‌های سازمان بهداشت جهانی (WHO)، حدود 284 میلیون نفر در سراسر جهان به یکی از انواع اختلالات اضطرابی مبتلا هستند. با وجود اینکه اضطراب در مواقعی به عنوان یک واکنش طبیعی به موقعیت‌های استرس‌زا رخ می‌دهد، اما وقتی این حالت به یک اختلال تبدیل شود، نیازمند توجه و درمان ویژه‌ای است. در این مطلب، به معرفی رایج‌ترین انواع اختلالات اضطرابی، علائم آنها و راه‌های درمانی که می‌تواند به بهبود این وضعیت کمک کند، خواهیم پرداخت.
اضطراب چیست؟
اضطراب احساس ترس، دلهره و نگرانی است که می‌تواند با علائمی مانند عرق کردن، بی‌قراری و ضربان قلب سریع همراه باشد. این واکنش در موقعیت‌های استرس‌زا مثل مواجهه با مشکلات در محیط کار یا تصمیمات مهم طبیعی است و می‌تواند به شما در کنار آمدن با شرایط کمک کند (منبع).
اضطراب ممکن است باعث افزایش انرژی یا بهبود تمرکز شود اما برای افرادی که به اختلالات اضطرابی دچارند این احساس به طور مداوم و شدید وجود دارد و می‌تواند به طور جدی بر کیفیت زندگی آنها تاثیر بگذارد.
علائم اصلی اضطراب چیست؟
افرادی که دچار انواع اضطراب هستند ممکن است نسبت به موقعیت‌های خاص مانند حملات پانیک یا موقعیت‌های اجتماعی از ترس یا نگرانی بیش از حد رنج ببرند (منبع).
علائم اضطراب برای همه مشابه نیست و بسته به نوع اضطراب و علل آن می‌تواند علائم مختلفی داشته باشد. این علائم معمولاً برای مدت طولانی، حداقل چندین ماه، ادامه پیدا می‌کند و فرد معمولاً سعی می‌کند از موقعیت‌هایی که باعث اضطراب او می‌شود اجتناب کند.
از جمله علائم انواع اضطراب می‌توان به این موارد اشاره کرد:
- مشکل در تمرکز یا تصمیم‌گیری
- احساس تحریک‌پذیری، تنش یا بی‌قراری
- تجربه تهوع یا ناراحتی‌های گوارشی
- ضربان قلب سریع
- عرق کردن، لرزش یا تکان خوردن
- مشکلات خواب
- احساس خطر یا وحشت از وقوع حوادث ناخوشایند
انواع اضطراب از نظر روانشناسی
از لحاظ علمی و مطابق راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-5) که مرجع استاندارد تشخیص شرایط سلامت روانی است انواع اضطراب به چند دسته زیر تقسیم می‌شود (منبع):
- اختلال اضطراب فراگیر
- آگروفوبیا
- اختلال پانیک
- فوبیاهای خاص
- اختلال اضطراب اجتماعی
- اختلال اضطراب جدایی
- عدم تکلم انتخابی
اختلالات روانی دیگری نظیر اختلال استرس پس از سانحه (PTSD)، اختلال استرس حاد و اختلال وسواس-اجباری (OCD) ویژگی‌های مشابهی با انوع اضطراب دارند، اما به عنوان اختلالات اضطرابی توسط انجمن روانپزشکی آمریکا شناخته نمی‌شوند. در ادامه به معرفی و توضیح انواع اختلالات اضطرابی می‌پردازیم.
اختلال اضطراب فراگیر (GAD)
اختلال اضطراب فراگیر (GAD) وضعیتی است که در آن فرد به طور مداوم و بدون دلیل مشخص نگران است و نمی‌تواند این نگرانی‌ها را کنترل کند. برای تشخیص این اختلال، نگرانی‌های فرد باید در اکثر روزها و به مدت حداقل 6 ماه ادامه داشته باشد. GAD یکی از شایع‌ترین اختلالات روانی در ایالات متحده است.
نگرانی ممکن است به چیزی تبدیل شود که شما به آن عادت کرده‌اید و به مرور به حزئی از افکار شما تبدیل می‌شود. نگرانی‌های رایج شامل سلامت، مسائل مالی، خانواده یا کار هستند.
همه افراد گهگاه در مورد این مسائل نگران می‌شوند اما اگر دائماً انتظار بدترین وضعیت را داشته باشید این می‌تواند زندگی عادی شما را تحت تأثیر قرار دهد.
اختلال اضطراب فراگیر به طور معمول به آرامی اغلب در دوران کودکی یا نوجوانی شروع می‌شود اما ممکن است علائم آن در بزرگسالی بروز کند. این اختلال در خانم‌ها بیشتر از آقایان بوده و ممکن است به صورت ارثی نیز انتقال پیدا کند.
از جمله علائم اختلال اضطراب فراگیر می‌توان به این موارد اشاره کرد:
- مشکلات خواب
- لرزش
- تکان‌های ناگهانی
- انقباض عضلات
- سردرد
- بدخلقی
- عرق کردن
- گرگرفتگی
- سرگیجه
- احساس تنگی نفس
- ناراحتی معده (تهوع)
- تکرر ادرار
- خستگی شدید
- عدم تمرکز حواس
- مشکل در اتخاذ تصمیم
آگورافوبیا
آگورافوبیا (Agoraphobia) نوعی اختلال اضطرابی است که شامل ترس و اجتناب از مکان‌ها یا موقعیت‌هایی می‌شود که ممکن است باعث حمله‌های پانیک و احساسات گرفتار شدن، ناتوانی یا خجالت شود (منبع). به عنوان مثال، ممکن است از استفاده از وسایل نقلیه عمومی، حضور در مکان‌های باز یا بسته، ایستادن در صف یا بودن در جمع‌ها بترسید.
در آگورافوبیا، آنچه که باعث اضطراب فرد می‌شود، ترس از ناتوانی در خارج شدن از موقعیت است. در این حالت از آن جایی که فرد می‌ترسد که نتواند از موقعیتی که به او اضطراب می‌دهد خارج شود، دچار اضطراب، احساس گم شدن، افتادن یا اسهال و احساس تنگی نفس شوند.
بیشتر افرادی که به آگورافوبیا دچار می‌شوند، این اختلال را پس از تجربه یک یا چند حمله پانیک پیدا می‌کنند و به همین دلیل نگران حمله‌های بعدی هستند و از مکان‌هایی که ممکن است حمله دوباره رخ دهد اجتناب می‌کنند.
آگورافوبیا اغلب باعث می‌شود که فرد در هر مکان عمومی، به ویژه جایی که جمعیت زیادی حضور دارند و در مکان‌های ناشناخته احساس امنیت نکند.
ممکن است احساس کنید که به همراهی یک فرد دیگر، مانند یک عضو خانواده یا دوست، برای رفتن به مکان‌های عمومی نیاز دارید. ترس می‌تواند به قدری شدید باشد که شما احساس کنید نمی‌توانید خانه خود را ترک کنید.
علائم آگورافوبیا می‌توانند فیزیکی، ذهنی یا عملکردی باشند که برخی از آنها عبارت‌اند از:
- ضربان قلب سریع
- تنفس سریع
- احساس گرما و عرق کردن
- درد قفسه سینه
- احساس بیماری
- سرگیجه
- احساس ضعف یا سبکی سر
- وزوز گوش
- ترس از حملات پانیک
- ترس از عدم توانایی در فرار
- ترس از نبود دیگران برای کمک
اختلال پانیک
اختلال پانیک شامل حملات اضطرابی شدید و کوتاه‌مدت است که احساسات جسمی ترس را به همراه دارد. این حملات به‌طور ناگهانی و غیرمنتظره رخ می‌دهند و اغلب به تهدیدات خارجی خاصی مرتبط نیستند.
مدت زمان یک حمله پانیک ممکن است از چند دقیقه تا نیم ساعت طول بکشد اما تأثیرات جسمی و عاطفی آن می‌تواند برای چند ساعت ادامه یابد.
حملات پانیک بسیار شایع هستند و تا 35 درصد از جمعیت در طول زندگی خود یک حمله پانیک را تجربه می‌کنند. این حملات همچنین به نام حملات اضطرابی نیز شناخته می‌شوند.
اگر حملات پانیک به‌طور مکرر و بدون درمان ادامه پیدا کنند می‌توانند به‌طور قابل توجهی ناتوان‌کننده شوند. فرد ممکن است به دلیل ترس از وقوع حملات پانیک، از انجام فعالیت‌های مختلف مانند ترک خانه یا تنها بودن اجتناب کند.
علائم اختلال پانیک شامل:
- حساسیت به خطر و علائم جسمی
- تفکر غیرمنطقی
- احساس ترس یا پیش‌بینی اتفاقات بد
- ترس از بیماری‌های روان، از دست دادن کنترل یا مرگ
- سرگیجه و سبکی سر
- سوزش و لرز در بازوها و دست‌ها
- لرزش، عرق کردن و گرگرفتگی
- افزایش ضربان قلب و احساس فشردگی در قفسه سینه
- تنگی نفس
- حالت تهوع و ناراحتی معده
- تنش در عضلات و خشکی دهان
فوبیاهای خاص
فوبیاهای خاص، ترس شدید و غیرمنطقی از اشیاء یا موقعیت‌هایی هستند که ممکن است خطرناک باشند یا نباشند اما باعث ایجاد اضطراب شدید در فرد می‌شوند (منبع). این نوع فوبیاها معمولاً منجر به اجتناب از این اشیاء یا موقعیت‌ها می‌شود.
رخلاف اضطراب موقتی که ممکن است هنگام صحبت در جمع یا امتحان تجربه کنید، فوبیاهای خاص معمولاً پایدار و بلندمدت هستند و بدون درمان ممکن است تا پایان عمر ادامه یابند.
فوبیاهای خاص می‌توانند واکنش‌های قوی جسمی، ذهنی و عاطفی ایجاد کنند و تأثیر زیادی بر رفتار فرد در محیط‌های کاری، تحصیلی یا اجتماعی بگذارند.
این اختلالات اضطرابی در خانم‌ها رایج‌تر هستند. در حالی که همه فوبیاها نیاز به درمان ندارند، اگر یک فوبیا به طور قابل توجهی بر زندگی روزمره شما تأثیر بگذارد، بهتر است نسبت به درمان و کنترل آن اقدام کنید.
- علائم فوبیاهای خاص در صورت مواجه شدن با محرک شامل این موارد هستند:
- ترس بسیار شدید
- عدم توانایی در کنترل ترس علی رغم علم به غیرمعقول بودن آن
- انجام اقدامات شدید برای فاصله گرفتن از محرک
- اختلال در عملکرد روزانه به دلیل فوبیا
- تعریق، تنگی نفس و تپش قلب
- حالت تهوع
اختلال اضطراب اجتماعی
اختلال اضطراب اجتماعی یکی از رایج‌ترین انواع اختلالات اضطرابی است. فرد مبتلا به این اختلال در موقعیت‌هایی که ممکن است مورد ارزیابی یا قضاوت دیگران قرار گیرد مانند سخنرانی عمومی، ملاقات با افراد جدید و مصاحبه‌های شغلی دچار علائم اضطراب یا ترس می‌شود.
فعالیت‌های روزمره مانند خوردن یا نوشیدن در حضور دیگران یا استفاده از دستشویی‌های عمومی نیز ممکن است به دلیل نگرانی از تحقیر، قضاوت و رد شدن باعث اضطراب یا ترس شود.
ترس ناشی از اختلال اضطراب اجتماعی آن‌قدر شدید است که فرد احساس می‌کند این ترس از کنترل او خارج است. برای برخی از افراد این ترس می‌تواند مانع از رفتن به محل کار، اظهار نظر در کلاس درس یا انجام کارهای روزمره شود.
سایر افراد ممکن است قادر به انجام این فعالیت‌ها باشند اما هنگام انجام آنها دچار اضطراب شدید شوند. فرد مبتلا ممکن است هفته‌ها قبل از وقوع موقعیت‌های اجتماعی نگران باشد و گاهی اوقات از مکان‌ها یا رویدادهایی که باعث ایجاد ناراحتی یا احساس شرمندگی می‌شود اجتناب کند.
اختلال اضطراب اجتماعی معمولاً در اواخر دوران کودکی شروع می‌شود و ممکن است شبیه به خجالت شدید یا اجتناب از موقعیت‌های اجتماعی به نظر برسد. این اختلال در زنان بیشتر از مردان مشاهده می‌شود و این تفاوت جنسیتی در نوجوانان و جوانان بیشتر به چشم می‌خورد.
از جمله علائم اختلال اضطراب اجتماعی می توان به این موارد اشاره کرد:
- سرخی صورت
- عرق کردن
- لرزش
- تپش قلب در موقعیت‌های اجتماعی
- انقباض عضلات
- عدم تماس چشمی
- احساس خالی شدن ذهن و عدم توانایی در گفت‌وگو
- اجتناب از مکان‌های پرجمعیت
اختلال اضطراب جدایی
اختلال اضطراب جدایی معمولاً در نوزادان و کودکان خردسال به شکل طبیعی و به عنوان یک مرحله رشدی بروز می‌کند.
این وضعیت زمانی رخ می‌دهد که کودک در هنگام جدایی از والدین یا مراقبان اصلی خود دچار اضطراب و ناراحتی می‌شود. به عنوان مثال، کودک ممکن است هنگام تحویل به مهدکودک گریه کند یا در مواجهه با فرد جدید دچار ناراحتی شود.
این نوع اضطراب معمولاً تا حدود ۲ تا ۳ سالگی کاهش می‌یابد و بهبود می‌یابد.
با این حال، در برخی از کودکان اضطراب جدایی می‌تواند به اختلال جدی‌تری به نام اختلال اضطراب جدایی تبدیل شود. این اختلال ممکن است از سنین پیش‌دبستانی قابل شناسایی باشد و به شکل‌هایی شدیدتر و مداوم‌تر بروز کند.
اگر اضطراب جدایی کودک نسبت به سایر هم‌سن‌وسالانش شدیدتر باشد یا مدت بیشتری طول بکشد ممکن است فعالیت‌های روزانه مانند مدرسه را مختل کند و احتمال اختلال اضطراب جدایی افزایش می‌یابد.
اختلال اضطراب جدایی می‌تواند در نوجوانان و بزرگسالان نیز مشاهده شود و مشکلات جدی در ترک خانه یا رفتن به محل کار ایجاد کند. خوشبختانه شیوع اختلال اضطراب جدایی در نوجوانان و بزرگسالان کمتر از کودکان است.
از جمله علائم شایع اختلال اضطراب جدایی در کودکان و بزرگسالان می‌توان به این موارد اشاره کرد:
- امتناع از تنها خوابیدن
- کابوس‌های مکرر
- نگرانی شدید هنگام دوری از خانه یا خانواده
- نگرانی بیش از حد از گم شدن
- امتناع از رفتن به مدرسه
- ترس و عدم تمایل به تنها بودن
- شکایات جسمانی مکرر مانند دردهای شکمی و سردرد
- نگرانی زیاد درباره ایمنی خود
عدم تکلم انتخابی
عدم تکلم انتخابی یک اختلال اضطرابی است که در آن فرد در موقعیت‌های اجتماعی خاصی نمی‌تواند صحبت کند، مانند کلاس‌های مدرسه یا با بستگانی که زیاد ملاقات نمی‌کند. این اختلال معمولاً از دوران کودکی آغاز می‌شود و در صورت عدم درمان می‌تواند تا بزرگسالی ادامه یابد.
کودک یا بزرگسال مبتلا به عدم تکلم انتخابی به معنای واقعی کلمه نمی‌تواند در برخی مواقع صحبت کند و این موضوع به دلیل واکنش در برابر انتظارات اجتماعی، همراه با احساس اضطراب و وحشت بروز می‌کند.
افراد مبتلا به این اختلال به دلخواه خود در این مواقع سکوت نمی‌کنند بلکه به دلیل این واکنش اضطرابی صحبت کردن برای آنها غیرممکن می‌شود.
با گذشت زمان، فرد ممکن است یاد بگیرد که موقعیت‌هایی که این واکنش ناراحت‌کننده را تحریک می‌کنند پیش‌بینی کرده و سعی کند از آنها اجتناب کند.
با این حال، افراد مبتلا به عدم تکلم انتخابی قادرند با برخی از افراد خاص مانند خانواده نزدیک و دوستان بدون حضور دیگران صحبت کنند زیرا در این شرایط واکنش سکوت تحریک نمی‌شود.
این اختلال حدود ۱ نفر از هر ۱۴۰ کودک خردسال را تحت تأثیر قرار می‌دهد و در دختران و کودکانی که به تازگی از کشور زادگاه خود مهاجرت کرده‌اند شایع‌تر است.
از جمله علائمی که به تشخیص این اختلال کمک می‌کند شامل:
- اجتناب از تماس چشمی
- انقباض عضلات
- ناتوانی در صحبت کردن
- خیره شدن به یک نقطه
- اجتناب از تعاملات اجتماعی
- عدم درخواست نیازها
شیوع اختلالات اضطرابی
انوع اختلالات اضطرابی از شایع‌ترین بیماری‌های روانی هستند و امروزه در جوامع مختلف به دلیل مشکلات مختلفی که گریبان گیر جوامع شده اند، اختلالات اضطرابی شیوع بالایی دارند. آماری که در ادامه به آنها اشاره شده است مربوط به جمعیت ایالات متحده است:
- فوبیاهای خاص: تا 12 درصد
- اختلال اضطراب اجتماعی: حدود 7 درصد
- اختلال اضطراب فراگیر: حدود 3 درصد
- آگورافوبیا: تا 1.7 درصد
- اختلال اضطراب جدایی: حدود 4 درصد از کودکان، 1.6 درصد از نوجوانان و تا 1.9 درصد از بزرگسالان
- اختلال عدم صحبت کردن انتخابی: نادرترین اختلال اضطرابی است و بین 0.47 درصد و 0.76 درصد
سطوح مختلف اضطراب
هیلدگار پیپلاو، نظریه‌پرداز پرستاری سلامت روان، مدلی را برای دسته بندی انوع اضطراب ارائه داده است که مطابق آن می‌توان اضطراب را در چهار دسته خفیف، متوسط، شدید و پانیک جای داد (منبع). علایم اضطراب در هر دسته متفاوت است که در ادامه به توضیح آنها می‌پردازیم.
اضطراب خفیف
اضطراب خفیف بخشی از زندگی روزمره است و می‌تواند به فرد کمک کند تا درک بهترین از واقعیت داشته باشد و واکنش‌های بهتری نشان دهد. علائم اضطراب خفیف شامل بی‌قراری، تحریک‌پذیری یا رفتارهای تسکین‌دهنده خفیف مانند ضربه زدن به انگشتان، بازی با دست‌ها یا جویدن ناخن‌ها است.
اضطراب متوسط
با افزایش اضطراب، میدان ادراکی کاهش می‌یابد و توانایی فرد برای مشاهده و در نظر گرفتن شرایط محیط کاهش می‌یابد. فردی که اضطراب متوسط دارد ممکن است توجه انتخابی نشان دهد؛ به این معنی که فقط چیزهای خاصی در محیط را می‌بیند یا می‌شنود مگر اینکه به آنها اشاره شود.
توانایی فرد برای تفکر واضح، یادگیری و حل مسئله مختل می‌شود اما از بین نمی‌رود. پاسخ فیزیولوژیکی به استرس شامل علائمی مانند عرق کردن، افزایش ضربان قلب و افزایش تعداد تنفس است. فرد ممکن است همچنین سردرد، ناراحتی معده، اضطرار ادراری، لرزش صدا و لرزش را تجربه کند اما ممکن است آگاه نباشد که این علائم مربوط به سطح استرس و اضطراب او هستند.
اضطراب شدید
میدان ادراکی فردی که اضطراب شدید دارد به طور قابل توجهی کاهش می‌یابد. افراد ممکن است بر روی چند جزئیات خاص یا بسیاری از جزئیات پراکنده تمرکز کنند. فردی که دچار اضطراب شدید شده اغلب در درک محیط و اتفاقاتی که در حال وقوع است دچار مشکل می‌شود و حتی اگر به آن اشاره شود ممکن است ظاهر گیج و منگ یا رفتار خودکار داشته باشند.
یادگیری، حل مسئله و تفکر انتقادی در این سطح امکان‌پذیر نیست. علائم پاسخ استرس تشدید می‌شود و ممکن است شامل تنفس سریع، ضربان قلب شدید، بی‌خوابی و احساس خطر قریب‌الوقوع باشد.
پانیک
پانیک شدیدترین نوع اضطراب است که منجر به رفتارهای نامنظم می‌شود. فرد قادر به پردازش اطلاعات از محیط نیست و ممکن است ارتباط با واقعیت را از دست بدهد.
افرادی که دچار پانیک می‌شوند ممکن است رفتارهایی مانند راه رفتن به جلو و عقب، دویدن، فریاد زدن، جیغ زدن یا انزوا را نشان دهند و ممکن است دچار توهم یا حرکات لرزشی مشابه تشنج شوند. پانیک حاد می‌تواند به خستگی شدید منجر شود.
عوامل موثر در ایجاد اضطراب
مانند سایر اختلالات روانی، پژوهشگران دقیقا نمی‌دانند که چه عواملی باعث بروز اختلالات اضطراب می‌شود، اما به نظر می‌رسد که ترکیبی از عوامل در این امر نقش دارند:
- عدم تعادل هورمون‌های مغزی: چندین ناقل عصبی و هورمون در اضطراب نقش دارند که از جمله آنها می‌توان به نوراپی‌نفرین، سروتونین، دوپامین و اسید گاما-آمینوبوتیریک(GABA) اشاره کرد. عدم تعادل در این مواد شیمیایی می‌تواند به اختلال اضطراب کمک کند.
- تغییرات مغزی: بخشی از مغز به نام آمیگدال نقش مهمی در مدیریت ترس و اضطراب دارد. مطالعات نشان می‌دهند آمیگدال مغز افرادی که با انواع اضطراب دست و پنجه نرم می‌کنند، در واکنش به شرایط اضطراب آور فعالیت بیشتری دارد.
- ژنتیک: اختلالات اضطراب به صورت موروثی به فرزندان نیز انتقال می‌یابند. این موضوع نشان می‌دهد که ژنتیک ممکن است نقش داشته باشد.
- عوامل محیطی: استرس شدید یا طولانی‌مدت می‌تواند تعادل ناقل‌های عصبی که وضعیت روحی شما را کنترل می‌کنند تغییر دهد. تجربه استرس زیاد در مدت زمان طولانی می‌تواند به اختلال اضطراب کمک کند. همچنین تجربه یک حادثه تروماتیک می‌تواند منجر به انواع اضطراب شود.
راه‌های درمان و کنترل اضطراب
درمان اختلالات اضطرابی به نوع و شدت اختلال بستگی دارد اما معمولاً شامل ترکیبی از درمان‌های روانشناختی، داروها و تغییرات در سبک زندگی است. در ادامه روش‌های درمانی برای انواع اضطراب آورده شده است:
اختلال اضطراب فراگیر (GAD)
درمان اختلال اضطراب فراگیر شامل درمان‌های روانشناختی مانند درمان شناختی-رفتاری (CBT) و درمان مبتنی بر ذهن‌آگاهی (MBCT) است که به شناسایی و تغییر افکار منفی و کاهش استرس کمک می‌کند.
همچنین داروها شامل داروهای ضدافسردگی مانند SSRIs و SNRIs برای تنظیم مواد شیمیایی مغز و داروهای ضد اضطراب برای کاهش علائم اضطراب تجویز می‌شود.
آگورافوبیا
درمان آگورافوبیا معمولاً شامل درمان‌های روانشناختی نظیر درمان مواجهه برای کاهش حساسیت به مکان‌ها و موقعیت‌های ترسناک و درمان شناختی-رفتاری برای تغییر افکار و رفتارهای مرتبط با ترس است. داروهای ضدافسردگی و ضد اضطراب برای کاهش علائم اضطراب و افزایش تحمل به موقعیت‌های ترسناک استفاده می‌شود.
اختلال پانیک
برای اختلال پانیک، درمان‌های روانشناختی شامل درمان شناختی-رفتاری برای شناسایی و تغییر الگوهای فکری و رفتاری و درمان مواجهه برای کاهش ترس از حملات پانیک است. داروهای ضدافسردگی و ضد اضطراب برای کاهش تعداد و شدت حملات پانیک تجویز می‌شود.
فوبیاهای خاص
درمان فوبیاهای خاص معمولاً با درمان‌های روانشناختی مانند درمان مواجهه برای کاهش حساسیت به منبع ترس و درمان شناختی-رفتاری برای تغییر افکار غیرمنطقی درباره ترس همراه است. داروهای ضد اضطراب و ضدافسردگی در موارد شدید برای کاهش علائم فوبیا تجویز می‌شود.
اختلال اضطراب اجتماعی
درمان‌های روانشناختی برای اختلال اضطراب اجتماعی شامل درمان شناختی-رفتاری برای بهبود مهارت‌های اجتماعی و درمان مواجهه برای کاهش اضطراب در موقعیت‌های اجتماعی است. داروهای ضدافسردگی و ضد اضطراب برای کاهش علائم اضطراب اجتماعی تجویز می‌شود.
اختلال اضطراب جدایی
درمان اختلال اضطراب جدایی شامل درمان‌های روانشناختی نظیر درمان شناختی-رفتاری برای تقویت مهارت‌های مقابله‌ای و درمان خانواده برای ایجاد محیط حمایتی است. داروهای ضدافسردگی در موارد شدید برای کاهش علائم اضطراب جدایی استفاده می‌شود.
عدم تکلم انتخابی
برای درمان عدم تکلم انتخابی، درمان‌های روانشناختی شامل درمان شناختی-رفتاری برای تقویت اعتماد به نفس و درمان گفتار درمانی برای تقویت مهارت‌های ارتباطی است. داروهای ضد اضطراب و ضدافسردگی در موارد شدید برای کاهش علائم تجویز می‌شود.
سخن آخر
اضطراب انواع مختلفی از جمله اختلال اضطراب فراگیر، آگورافوبیا، اختلال پانیک، فوبیاهای خاص، اختلال اضطراب اجتماعی، اختلال اضطراب جدایی و عدم تکلم انتخابی دارد که هر نوع اضطراب ویژگی‌ها و درمان‌های خاص خود را دارد. شناسایی نوع خاص اضطراب و استفاده از روش‌های درمانی مناسب می‌تواند به مدیریت مؤثر این اختلالات کمک کند.